Levent Kafaf

Gitme Dedim

İkizciler Hike'ta

“Hike” bir izcilik terimidir. Kampların ise olmazsa olmazıdır. Teknik olarak konaklamalı, uzun yürüyüş demektir. Genelde geceleri yapılır. Araya cesaret yürüyüşü eklenir. Gerçekten çok zorlu, yetenek, bilgi, gayret, kararlılık ve ekip işi olan bu hike görevi tüm izciler için aynı zamanda bir gövde gösterisidir de… Bu görevi başaran her izci kendi gücünü de ispatlamış olur. Ancak izcilikte asla “bireysel başarı” yoktur. Her yapılan ve başarılan iş “ekibin başarısı”dır. “Başarısızlık” da öyle…

İkizciler Dere Yürüyüşünde

Yağmur artık çığırından çıkmıştı. Ve ilk izci ile Yusuf’un eli buluştu. Çocuğun gözlerinde parlayan mutluluk ışığı her şeye değerdi. Yusuf kız çocuğunu sertçe tutup yukarı adeta fırlattı. Sırasıyla her gelene aynı şekilde el attılar. Yusuf ve İbrahim’i gören liderler onlara minnet ve hayretle bakıyorlardı. Bu kahraman çocuklar Hızır gibi yetişmişlerdi. Sıra son üniteye geldiğinde her ikisi de bitmiş vaziyette idiler. Birbirlerine baktılar. İlk defa umutsuzluğa kapılmışlardı. Güçleri tükenmişti. Bir kişi bile çekebilecek durumda değillerdi. İkisi de dönüp gelen son ekibe baktılar

İkizciler Kardeşlik Kampında

Ambulans acı acı çalan siren sesiyle tekrar yola çıktı. Bundan sonra yollar asfalttı. Çok daha hızlı gidiyorlardı. İnşallah yetişeceklerdi. Yollar zaten boştu. Ama İrfan artık tamamen kendinden geçmişti. İbrahim hem ağlıyor hem de; Hadi kardeşim, dayan kardeşim, diyerek onu uyanık tutmaya çalışıyordu. Hhhhhıııı…hhhhhıııı… İrfan’dan sadece bir hırıltı çıkıyordu. Yüzü gözü tanınmaz haldeydi. Hem inanılmaz şişmiş hem de morarmaya başlamıştı...