Mehmet Ocaktan

İçimdeki Hafız

Bu kitap, büyük acıların ve hüzünlerin yaşandığı "gidemeyenlerin ülkesi"nde, her şeye rağmen "saklı umutlar" a saklanan insan gibi insanlara ve kardelenlerin ikiz kardeşi genç yüreklere tutunarak yazıldı. Madem, "Yoktan da vardan da ötede bir var vardır", öyleyse her şeye rağmen, bu ülkede aşka ve umuda giden hep bir yol vardır" Hiç kimselerin geçmediği, kuşların bile şarkı söylemeyi unuttuğu bu kıyılarda, ansızın bir "hafız" düşüyor aklıma şimdi. O"nu nasıl tarif etmeliyim, hangi acının yada hangi sevincin içinde saklamalıyım bilemiyorum. Ama bir şeyi çok iyi biliyorum, dizelerin içinden yüreğime bir deva gibi akan bu "hafız"ı yada diğer adıyla "yağmur"u çok iyi saklamalıyım. Çünkü bu "yağmur nereye çiselerse oraya gerçek hayatı / hayatını taşır" Çünkü bu yağmur, kuruyan derelerime baharı getiriyor, aşka da hayata da yeni bir anlam katıyor. Çünkü, "dev çınarlar duramaz" onun selleri karşısında. Bu "yağmur"u tarife ne şiirler, ne şarkılar yetiyor, işte bu yüzden "aşka" teslim oluyorum. Ben bu "Hafız"da yok oluyorum"

Yüreğimin Son Kalesi

Öylesine "küresel" bir çöküş çağında yaşıyoruz ki, kimsenin "sevgi sözcükleri" yok artık. Kimsenin bir alev gibi yüreğinde beliriveren aşkları ve özleyip paylaşacağı kimsesi de yok Aşkların, sevinçlerin, acıların yerinde yeller esiyor. Hepsi de yalancı bir beyazlığın içinde solup yok olmuş... Bu yüzden, şiirler, şarkılar kimseye bir şey söylemiyor. Bu yüzden, her sabah pencerelerden bize gülümseyen bahar güneşini bile öfkeyle karşılıyoruz. Durgun bir suyun üzerinde, iyice ıslanınca batmak üzere bekleyen kağıttan oyuncaklar gibi, sıradan nesnelerden söz ederek geçiyoruz hayatın içinden. Oysa, bir türlü tarif edemediğimiz, anlayamadığımız anlatamadığımız "saklı cennet" daha derinlerde duruyor. Şimdi iki anlamı var hayatımın: birisi bölünmüş aşklarda her gün yenilerek aktığım şiirler; diğeri ise, yüreğimin son "kale" si dualardaki "saklı cennetim".