Müslümanların Nezih İtikadları

Bilindiği üzere Hz. Peygamber (s.a.v) efendimizi görmek şerefine nail olan bir müslümana sahabî denir. Bunlar başlıca üç mertebeye ayrılırlar: Birinci mertebe, Mekke'nin fethinden önce Hicret eden sahabe-i güzindir. Bunlara "Muhacirin" denir. İkinci mertebe, Medine-i Münevvere ahalisinden olup muhacirlere yardım eden Müslümanlardır. Bunlara "Ensar" denir. Üçüncü mertebede bulunanlar ise Mekke-i Mükerreme'nin fethinden sonra Müslüman olan veya evlerini Medine'ye nakleden Müslümanlardır. Bunlara "Muhacir" denilmez. Peygamber-i âlişan efendimizin mübarek sohbetlerine devam edip onunla şereflenmek ulvî nazarına nail olmak, onun nezih lâtif cemalini görmek en büyük bir bahtiyarlıktır. Bu sohbet ve rüyet (görme)in o kadar manevî bir tesiri vardır ki bunun müddeti ne olursa olsun buna nail olan zâta ebedî bir şeref ve ulviyet bahşeder. Onu peygamberlerden sonra ehli İmanın en yüksek mertebesine yükseltir. Dolayısıyla Ashab-ı kiramın hepsi de fevkalâde hürmete lâyık kimselerdir. Allah yanında dereceleri âlîdir. Ayrıca efdâliyet yönünden dereceleri farklıdır. Bunların en efdâli sırasıyla Hulefa-i Raşidin, Aşere-i mübeşşere, sonra Bedir ashabı, sonra Uhud ashabı, bundan sonra da Hudeybiye musalahasında bulunan sahabelerdir. Bu sahabeler hakkında Rasûlullah (s.a.v): "Ashabım gökteki yıldızlar gibidir. Hangisine tâbi olursanız, sizi selâmete ulaştırır." buyurmuşlardır. İşte İslâmiyet sayesinde en yüksek ahlâka ulaşmış olan bu zâtlar da nihayet insandılar. Ve kendi aralarında bazı hatalar da zuhur edebilirdi. Hususiyetle hakkında dînî nâs bulunmayan bazı meselelerde aralarında ihtilâf zuhur edebilirdi. Nitekim Peygamberimizin vefatından sonra, Müslümanlığın şark ve garba yayılmaya başlaması, şâşâlı günlerin başlamasıyla İslâm düşmanları da İslâm'ı söndürmek için sahabeler arasına fitne sokmak suretiyle bazı elim ve üzücü olaylar meydana getirmişlerdir. Hâlbuki bütün Müslümanların Rasûlullah (s.a.v)'ın sahabeleri hakkında iyi düşünmeleri bir dînî vazifedir.