Canım Peygamberim

Derin bir uykuya dalmışım. Rüyalar âlemindeydim. Büyük bir kalabalığın ortasındaydım. Derken, kalabalık kayboldu. Orada sadece ben kaldım. Birden büyük bir nur, etrafı kapladı. Sütten beyaz bir nurdu; bana doğru geliyordu. Sanki gökten iniyordu. Sonra etrafı mis gibi gül kokusu sardı. Tamamen yaklaştı. Evet, O’ydu bu! Allah’ım, şükürler olsun…
Yanıma iyice yaklaştı. Ben, utancımdan kafamı eğdim. O, elini başıma sürdü. “Ümmetim…” dedi. Ah! Ne büyük bir mutluluktu bu! Sonra geriye dönüp, geldiği yöne doğru yürüdü. Ben ise onu hayran hayran izliyordum.
Sonunda kayboldu...
Fakat etraf çok güzel kokuyordu...
Gül kokuyordu…